Even voorstellen..

Tja... Mollie. Da’s natuurlijk een nieuw fenomeen voor jullie... Who the fuck is Mollie nu weer?... Nou, komt ie hoor… Mollie is een afgedankte knuffel, die ik vond in een zak met illegaal afval in een bos. Nu ben ik niet zo geïnteresseerd in andermans rommel, maar het lag in de natuur EN in mijn polder nota bene. Wellicht gedumpt door ouders, die de zolder op hadden geruimd en daarvan het kind, waar die oorspronkelijk van was geweest, niet hadden ingelicht of dat het er op uitgekeken was. Te oud geworden of dat het de knuffel wellicht al een poosje miste. Tja, je weet het niet. En daar ik Mollie door het plastiek heen kon zien, hield ik haar er uit. Meldde vervolgens de storting  en nam Mollie mee naar huis, waar ik het waste en ook besloot verder voor haar zorg te dragen.

 Als je er over nadenkt, is het best wel een beetje triest. Ik bedoel, dat schepsel heeft jarenlang troost en uiterste discretie gegeven aan een kinderhart en als dank voor bewezen diensten is het illegaal gedumpt als afval in een polder. Da’s twee keer triest. Inmiddels is ze al een poosje bij mij en vaste chatters weten dat Mollie nagenoeg bijna altijd in beeld is. Mollie blijft hier ook tot in lengte van dagen. Maar opvoedkundig is ze wel een beetje tekort geschoten, heb ik inmiddels gemerkt. Kom je een keer eerder thuis als gebruikelijk, staat ze maar zo midden op tafel. Nou, zeg nu zelf. Dat kan natuurlijk niet. Ik heb haar daar ook over aan gesproken, maar ja, de jeugd he? Je kunt er geen peil op trekken.

Slapen doen we natuurlijk ook samen en ook al slaap ik redelijk vast, ik heb haar wel eens naar de keuken zien sluipen in het holst van de nacht. Waar ze dan een beetje melk drinkt. Melk is goed voor elk, dus ook voor Mollie. En knijp ik maar een oogje dicht. Letterlijk. Ik lig immers toch in bed. De eerste keer had ik het niet gemerkt. Ik was echt moe, sorry. Maar vond de volgende ochtend de koelkastdeur op een kier… Toen biechtte ze het op en heb ik haar gezegd dat ik het helemaal niet erg vind, maar dat ze deur in het vervolg goed moet sluiten. Dat heeft ze beloofd en ik laat het verder maar zo. Me casa su casa, weet je wel.

Iedereen die hier komt moet zich thuis voelen, dus Mollie ook. Enfin, zoals ik zei, veel chatters en camgluurders weten het al. En sommigen beginnen ook een chat met ‘Hoi Tan, hoi Mollie, hoe is het met jullie?’ Ik laat het haar ook lezen en ze is er blij mee hoor. Ze zou het alleen ook leuk vinden ook eens fanmail te krijgen. Telkens als ik mijn mail open en ik moet haar vraag daarover beantwoorden, moet ik haar teleurstellen... Vind ik wel een beetje sneu. Ik zie haar dan gewoon een beetje inzakken en niet veel later zie ik haar ongezien met afzakkende schouders haar plekje op het bed opzoeken... Dat doet me wel een beetje zeer, eerlijk gezegd…

Ik vind het zielig. Beetje wel. Dit heeft ze niet verdiend hoor. Heb jij je jongenshart nog? Laat het spreken dan. Het lucht op hoor!! En daarbij, wat heb je te verliezen?  Mollie spreekt nooit over haar fans tegen anderen. Das een kwestie van opvoeden en ik heb over haar niet te klagen…want ze leert hard bij.

Ashes to ashes, dust to dust

Ik vind mijzelf wel een heel klein beetje een Beroeps meesteres Al zie ik het zelf meer als maatschappelijk werkster. Ik bedoel, al die mannen die ik gelukkig maak dat moet toch ergens voor tellen of niet? Misschien wel minder ziekte verzuim op de werkvloer  Weet jij veel? Daar verdien ik eigenlijk een medaille voor vind ik, Standbeeld mag ook. Maar ik heb het niet zo op ego tripping en erkenning. Ik weet zelf wel dat ik goed ben en dat hoeft een ander mij niet te vertellen. Nee. Ik heb liever dat de mannen met de nodige persoonlijke tress bij mij komen. Wat ik er met het grootste plezier weer uit sla. als ze bij mij in de touwen of kettingen hangen En juist dat feit maakt dat ik als Mrs wel degelijk enige verplichtingen heb. Gesteld in het Nederlands wetboek onder het hoofdstuk Beroepsgeheimen-Artikel 6 Discretie. En dan met name de derde paragraaf Bewijzen…
Deze al in 1884 opgenomen wettelijke regeling in het Niederlandsche wetboek der strafrecht neem ik uiterst serieus. Niet dat ik nu direct een  enorm lieve meid ben. Want ik regeer graag met harde hand. Al houd die hand  meestal iets vast wat van leder en nog harder is. En  een eerbare burger ben ik nu ook weer niet bepaald. Ik ben mijn eer al een eeuwigheid kwijt. 

Dus... Voor de eer hoef ik het ook al niet te doen... Dat zou dan ook een vrij zinloze actie zijn en ik heb de pest aan zinloos. Zinloos past ook niet bij mij. Ik heb altijd zin weet je wel. Nee, ik houd mijn beroepsgeheim in stand, omdat dat het enige is wat mijn bestaansrecht garandeert. Ik koop elk jaar zoals de meeste mensen een agenda. Da’s op zich niet ongewoon natuurlijk. Maar ik koop een ringband agenda, zodat ik de agenda van het jaar ervoor kan verbranden, zonder mijn mooie kaft elk jaar te moeten vernietigen. Ik hou van roze en bloemetjes en zo en ik ben aan de buitenkant van mijn agenda gehecht. Zal wel te maken hebben met die waanzinnige verklaringen en levenswijsheden, die door je ouders ingeprent werden over de behoeftes van de mens. Niet dat ik dat toen al helemaal begreep, maar de jaren er na zou ik hard bijscholen is wel gebleken. Mijn ouders vertelden van alles over bloemetjes en bijtjes . Ik onthoud en begrijp niet veel, maar dat dan weer wel.  En een agenda is immers op haar Kleding en hardware na het meest belangrijk stuk gereedschap wat een Mrs heeft... Ik kan en zal dus elk jaar mijn agenda verbranden. Zonder daarbij mijn poezelige agenda  met die mooie bloemen er op te moeten vernietigen.
De subs die dat jaar vaker komen, heb ik al leren kennen en die onthoud ik dus wel. De subs die eenmalig waren staan in mijn agenda met voor mij belangrijke info. Al is dat meestal bar weinig. Das prima voor mij hoor. Ik bedoel het enige wat mij interesseert is of je ervaring hebt, medicijnen gebruikt of andere lichamelijke beperkingen. Ik ben een Mrs en geen slager. Maar anderen hebben daar helemaal niks mee nodig en dus gooi ik mijn agenda niet bij het oud papier. Maar verbrand ik het... Dat is discretie!...

Het is voor mij ook elk jaar een soort van ceremonie. Ach, je snapt dat vast wel. Ik neem dan afscheid van het oude jaar en hoop in het nieuwe jaar nog beter te mogen genieten. Maar diep in mijn hart geeft het me meer. Dan word ik meegenomen naar vervlogen tijden, waar hoeren en heksen en alles wat anders was werden verbrand op de brandstapels... Nou, die tijden zijn niet meer, maar ik ben in 2016 nog steeds anders dan anderen of word in elk geval door velen zo gezien... In de stralingswarmte van dat vuur waar mijn agenda aan het einde van zijn bestaan komt, verbrand ik ook jouw zonden. Vernietig ik dus de bewijslast dat tegen je gebruikt kan worden wanneer het vuur het hout en mijn agenda heeft verteerd en de vlammen langzaam doven. Tot uiteindelijk het rode as geen gloed meer geeft, staar ik voor me uit. De duisternis die ingedaald is, is gelijk een deken der schijnheiligheid van de behoefte van de mens, die in het daglicht nooit hardop zal worden uitgesproken. Die wederom de burger mannen rustig in hun onschuld kunnen doen inslapen. Niet dat ik mannen veroordeel hoor. Integendeel! Zonder jullie ben ik nergens.

Maar wie maakt zich druk om dit meisje?