Door de ogen van een travestiet
Kerstinkopen... 25-12-2014 (eerste kerstdag)
De kerstdagen staan voor de deur en als altijd merk ik de mensen om mij heen onrustig worden. Koortsachtig denken mensen na over wat ze onder de kerstboom moeten leggen en wat er zoal geconsumeerd dient te worden tijdens de feestdagen. Weken van te voren werd er al overleg gepleegd met familieleden hoe het kerstdiner er uit zou moeten gaan zien.
Nu was die golf van onrust voor velen al begonnen met de aanschaf van een boom en als altijd moet er weer wat nieuws in worden gehangen. Ook de rest van het huis dient steeds weer naar de laatste kersttrend te worden opgefleurd. En het eindigt altijd in het ellenlang afstruinen van winkels, die men uiteindelijk vermoeid, met rode hoofden en overvolle tassen weer verlaat...
Tijdens de dagen vlak voor Kerst is de koopgekte op zijn hoogtepunt en dit is de dag dat ik in alle rust kleding en schoenen ga kopen. Mijn kerstinkopen zijn allang een feit en alles staat al enige tijd strak, in afwachting van de kerstdagen zelf... Ik ben namelijk een mens die er niet over peinst om op het laatste moment in veel te volle winkels krampachtig inkopen moet doen, op jacht naar dingen die steevast net uitverkocht zijn. En uiteindelijk met andere dingen thuis kom dan ik gepland had, waardoor ik thuis ook op het laatste moment de planning om moet gooien...
Toch ga ik zeker inkopen doen in die twee dagen voor Kerst. Aleen de noodzaak is er niet meer. Ik vind het namelijk geweldig om gelijk te hebben en ik kan van de enorme onrust en koopstress van de mensen genieten. Dat begint al met het willen parkeren van de auto's. Rond de winkelcentra zie je het verkeer zich ophopen en op de parkeerplaatsen rijden de mensen hortend en stotend voort, in de hoop een plekje zo dicht mogelijk bij de winkels te vinden. Ik zelf neem de moeite niet en op vijf minuten loopafstand zet ik de auto weg op een parkeerplaats waar nog ruimte genoeg is. Ik kan rustig vijf minuten lopen, want ik hoef niet met veel te veel en overvolle zware tassen terug naar de auto. Niet echt verbaasd zie ik dezelfde auto's voor de derde keer langsrijden, in de hoop net iets dichter bij de ingang een plekje te vinden. Ik weet haast zeker dat het niet gaat lukken, maar de mens kennende zal die zeker nog drie keer rondrijden om de auto uiteindelijk toch verderop achter te moeten laten.
In het overdekte winkelcentrum zie ik bij binnenkomst een gebeuren dat lijkt op intensieve veehouderij. Het is net een megastal. Mensen lopen stijf naast en achter elkaar door de promenade al dan niet met tassen te zeulen. In de winkels zelf duwen mensen elkaar haast bij de schappen weg. Verkoopstertjes komen handen tekort om iedereen naar believen te kunnen helpen... Ik hoor met een grijns de ontstemde reacties aan, wanneer datgene er niet is waar men voor kwam. Ik snuister altijd even door de winkels, al was het maar om eventuele ideeën op te doen of een heel mooie aanbieding binnen te halen. Al laat ik het meestal ook afhangen van de rijen bij de kassa, want ik ben niet van zins een half uur in de rij te gaan staan voor iets waar ik ook zonder kan. Met toch wel iets van binnenpret loop ik de lange rij voorbij en wurm mij langs de kassa naar de uitgang. Zoek het maar lekker uit daar met zijn allen.
Toch kom ik daar heus niet voor het leedvermaak, maar uit niets minder dan zakelijk inzicht. Ik heb namelijk jaren geleden drie dingen geleerd.
1. Zorg dat je je zaakjes op tijd voor elkaar hebt. Dan is alles ruim voorradig en niet zelden een stuk goedkoper. Ik denk niet dat men de producten ineens duurder maakt, maar als ik het op het laatste moment aan wil schaffen, is het uitverkocht en moet ik een andere en dus duurdere keuze maken, want die producten blijven het langst liggen.
2. Omdat ik altijd ruim op tijd ben, bespaar ik niet alleen kosten, ik kan ze ook uitsmeren over twee maanden en dat scheelt mij in december al gauw 40 tot 60 euro en dan komen we op punt 3.
3. Bristol heeft steevast rond de week voor Kerst vijftig echte procenten op nagenoeg alle schoenen in hun assortiment. En Bristol heeft ook een ontzaglijk ruime keuze in damesschoenen maat 42... Met een gemiddelde prijs van 39.95 euro koop ik voor twee tientjes een paar enkellaarsjes in die aanbieding. Zodoende kan ik mijzelf deze maand op drie paar schoenen trakteren en met een gelukzalig gevoel onder de boom plaatsnemen. En dat bespaarde geld was ik kwijt geweest als ik net als heel veel mensen op het laatste moment mijn inkopen zou hebben gedaan. Inkopen, waarvan ik bij wijze van spreken in de zomer al wist dat ik ze moest hebben. De stress die voortkomt uit veel te laat inkopen laat ik graag aan anderen over...
Het leven is best simpel...
Transseksualiteit
Wat betekent dat voor mij en hoe vertaaldtzich dat?
.
Transseksualiteit is niet te definiëren tot een eenvoudig gegeven zoals de uitkomst van een eenvoudige som, waarbij het antwoord onvoorwaardelijk vaststaat. Transseksualiteit is een beleving en omdat iedereen anders is en het anders kan beleven, is het onmogelijk om het vast te pinnen op één waarheid.
.
Je kunt je suf googlen. Je kunt je tot in lengte van dagen gek lezen. Maar voor mensen die zelf geen genderdysforie ervaren, is het maar moeilijk te begrijpen. Toch wordt er heel vaak aan mij gevraagd hoe ik dat nu ervaar. Het voordeel is hier dat je dan met mensen te maken hebt die vanuit zichzelf enige interesse tonen. Maar een makkelijk antwoord is er niet.
.
Mijn genderdysforie is voor mij heel duidelijk en ik kan dus ook alleen mijzelf als voorbeeld nemen. En aan het eind zul je zeggen 'goh ja, simpel'. Maar dat zegt niets over hoe een ander zijn genderdysforie kan beleven. Ik moet heel even beginnen met een korte beschrijving zoals het op Wikipedia staat en vervolgens begin ik mijzelf grof te ontleden tot mijn genderdysforie-definitie.
.
Transseksualiteit is het fenomeen waarbij een persoon zichzelf beschouwt als behorende tot de andere sekse en ook de behoefte heeft dit gevoel te vertalen naar de realiteit.
.
In enge zin is transseksualiteit het proces van een persoon die in een lichamelijke verandering van de ene naar de andere sekse zit. Dit begint met de zogenaamde real life test en eindigt, echter niet in alle gevallen, met de werkelijke operatieve geslachtsverandering.
.
Transseksualiteit is de extreme vorm van geslachtsidentiteitsstoornis, waarbij er bij de persoon in kwestie een verschil bestaat tussen de beleefde seksuele identiteit en de biologische seksuele identiteit. Hieruit volgt de wens in transitie te gaan naar het andere geslacht. Omdat genderdysforie in verschillende gradaties voorkomt zal niet iedere genderdysfore persoon de volledige transitie willen doorlopen. Sommigen voelen zich tussen de geslachten in; transgenderisme, waarbij anderen al voldoening halen uit crossdressing. Dit ruimere begrip wordt ook wel transgender genoemd.
.
Zo nou, hehe, hebben we ook weer gehad. Nu ga ik het vertalen naar mijn situatie. Naar mijn beleving. Ik plak uit de vette tekst elke keer even een regel of twee en zet mijn beleving daaronder. In die zin krijgt al die blabla hierboven een gezicht.
.
Transseksualiteit is het fenomeen waarbij een persoon zichzelf beschouwt als behorende tot de andere sekse en ook de behoefte heeft dit gevoel te vertalen naar de realiteit.
.
Alles in mijn leven ging vrij normaal zoals bij ieder ander tot ongeveer mijn negende jaar. Waar ik langzaam maar zeker begon te ontdekken dat ik interesse had in dameskleding en bijzaken, maar het duurde zeker tot mijn twaalfde levensjaar voor ik er wat mee 'moest' doen. Dat mijn moeders kleding en andere dingen van haar hier de dupe van werden lag voor de hand. Het is mogelijk dat je een genderdysforie op latere leeftijd ontwikkelt, maar er komen wel eens kleine herinneringetjes boven uit mijn kindertijd, zo ook enkele belevingen op de kleuterschool waarvan ik nu denk 'oh ja, dat is weer zo iets'. Maar als kind kun je dat geen plekje geven. Je denkt als 4 -5 jarige niet van 'goh, wat gek'. En: 'ik vind dat roze driewielertje veel mooier dan die groene en ik speel het liefst met meisjes,... zou ik een geslachtsidentiteitsstoornis hebben?' Ervaar ik hier enige vorm van genderdysforie? In mijn geval mag ik er vanuit gaan dat ik er mee geboren ben, maar belangrijk is het niet.
.
Ik heb ook de behoefte het te vertalen naar de realitiet, zij het tot op zekere hoogte. Ik heb geen behoefte om geslachtsveranderlijke operaties te ondergaan en dat heeft alles te maken met het feit dat het niet in mijn leven passend is te maken en ik vanuit mijn gezinssituatie soms man moet zijn. Voor nu is de vorm, die ik aan Tanja heb gegeven (de manier waarop ik als Tanja naar buiten treedt), voldoende voor mij. Al moet ik toegeven dat de beperking die deze keuze met zich meebrengt soms ook heel moeilijk is. Omdat ik toch wel heel graag en het liefst zo veel mogelijk als Tanja leef.
.
Transseksualiteit is de extreme vorm van geslachtsidentiteitsstoornis, waarbij er bij de persoon in kwestie een verschil bestaat tussen de beleefde seksuele identiteit en de biologische seksuele identiteit. Hieruit volgt de wens in transitie te gaan naar het andere geslacht is de extreme vorm van geslachtsidentiteitsstoornis.
.
Zoals ik al eerder aangaf, heb ik van jongs af aan geworsteld met de beleving van mijn genderdysforie, maar heb ik in mijn verdere leven een weg bewandeld waarbij die keuze me noodzaakt met een dubbele indentiteit te leven. Als gevolg daarvan kan ik geen totale transitie ondergaan. Afgezien van het feit of ik dat ook echt zou willen. En dat slaat een prachtig bruggetje naar de volgende strekking uit de vette tekst.
.
Omdat genderdysforie in verschillende gradaties voorkomt, zal niet iedere genderdysfore persoon de volledige transitie willen doorlopen. Sommigen voelen zich tussen de geslachten in.
.
Ik ben dus blijkbaar een genderdysfore persoon. En de mate waarin ik als man Tanja naar buiten laat treden, de ruimte geef. Bepaalt de gradatie de zwaarte van mijn genderisme. Een werkelijk schitterende conclusie. We nemen het voetstoots aan. Maar wat betekent het nu feitelijk voor mij. Waar sta ik in deze gevolgtrekking? Het venijn zit hem in de twee vetgedrukte woordjes, die er in de onderstreepte zin staan. Want mijn keuze met twee persoonlijkheden te leven beperkt mij bij voorbaat en bepaalt daarmee de gradatie.
.
En nu komen we bij een geheel krankzinnige conclussie in de vetgedrukte tekst, zoals die op Wikipedia te vinden is.
.
Sommigen voelen zich tussen de geslachten in; transgenderisme, waarbij anderen al voldoening halen uit crossdressing. Dit ruimere begrip wordt ook wel transgender genoemd.
.
Nou neem me niet kwalijk hoor, maar de auteur van deze tekst gaat ontstellend kort door de bocht met deze mooie volzin. Letterlijk staat er dat een transgender zich tussen de geslachten in voelt... Daarme stelt de schrijver dat transgenders zich niet helemaal vrouw voelen. Hoeveel worden niet als man geboren, maar hebben toch geen enkele affiniteit met hun door de natuur opgedrongen seksualiteit? Nog afgezien van het feit dat heel veel transgenders geen mogelijkheden zien om een volledige transitie te ondergaan is het ook nog zo dat je jaren ondeweg bent naar een volledige geslachtsveranderende indentiteit. En in de tussentijd voel je je beslist niet tussen beide geslachten in. Als het niet zo'n lang en moeilijk proces was geweest. Als er niet zoveel haken en ogen aan hadden gezeten. Als ze niet met hamers en beitels mijn schedel hoefden aan te passen. Als ze me niet twee ribben er uit hoefden te halen. Als ze niet mijn slokdarm aan hoefden te passen. Als ze niet met messen tussen mijn benen hoefden te snijden. Als ik niet voor de derde keer totaal om hoefde te scholen...
Dan... ja dan was de keuze wellicht makkelijker geweest. Maar is dat echt allemaal nodig om als vrouw te kunnen leven? Je hoeft toch niet alles te laten verbouwen? Nee, maar de stelling hierboven stelt dan dat je dan geen volledige vrouw bent, want de hele transitie is immers niet voltooid en dus ben je een transgender en die zitten volgens de auteur voor hun gevoel tussen beide geslachten in. Wel, 42% van alle transseksuelen voltooien niet de hele transitie, maar leven wel volledig en volwaardig als vrouw. Waar staan zij dan?
Is het nodig om de hele transitie te doorlopen om jezelf niet meer tussen beide geslachten in te voelen? En wie bepaalt wat een algehele transitie inhoudt? Beseft men dat de bekkens van een vrouw anders gevormt zijn wat de manier van lopen bepaalt? Is het nodig om hier wat zaag- en hakwerk te verrichten om je niet meer tussen de geslachten in te hoeven voelen? Wie bepaalt straks dat er met geweld een baarmoeder in moet om je vrouw te mogen noemen in plaats van transgender?
.
Ok dan. Ik ben dus soms man omdat het soms ook echt niet anders kan. En dus de weg van de minste weerstand. In mijn hart ben ik vrouw in mijn hart, ben ik altijd Tanja en draai ik de hele stelling om door het van de andere kant te benaderen... In het vette gedeelte wordt het gegeven benaderd vanuit de biologische hoek. Het geslacht waar je mee geboren bent. Maar wat nou als we het gaan benaderen vanuit de hersenen? Wat nou als ik geestelijk geboren ben als vrouw en in een mannenlichaam zit? Ik besluit mede om de maatschappij het er maar mee te laten doen, maar ben nooit echt gelukkig als man. Ik geef het de ruimte zoals ik dat met Tanja heb gedaan... Wat nu als ik 's nachts soms huil om en door de patstelling waarin ik zit? Zit ik dan voor mijn gevoel tussen beide seksen in?
.
Vele zussen met mij zijn voor hun gevoel honderd procent vrouw. Tanja is ook niets anders dan vrouw. Een kudde beeldhouwers en slagers in witte jassen kunnen dit niet vergroten noch veranderen in welke zin dan ook.
.
Was ik liever als vrouw geboren? Tot mijn vijfentwintigste had ik er volmondig YES! op geantwoord. Geloof me, als tiener heb ik nachten gehuild omdat het niet zo was... Maar ik leefde door omdat je niet anders kunt. Je vindt een weg zoals ik dat heb gedaan. Tanja is er nu al zolang en ik ben van haar gaan houden. Ik zou haar niet meer willen verliezen.
Van Anniek naar Tanja
We schrijven 1987.
Ik weet nog best dat ik weken/maanden heb lopen voelen naar een naam, maar er geen vond. In mijn klas op de lagere school had een meisje gezeten met hetzelfde blonde haar als Tan en ze droeg de naam Anniek. Omdat ik de naam wel leuk vond en uit pure armoe geen eigen naam kon vinden, bedeelde ik mij maar met die van haar. Zeker, de naam was mooi. Maar het was niet de mijne, maar ik kon ook geen naam vinden die wel bij me hoorde...Totdat ik twee, drie jaar later op het station in Kropswolde (als Anniek) op de trein zat te wachten om naar een afspraak in de stad te gaan.
Een oude op een raam van het station geplakte affiche schreeuwde informatie over een sixties evenement, gehouden in de toenmalige sporthal Sorghvliet in Veendam. The Javelins maakten een tour door Groningen en ook een zekere Tanja zou mee doen volgens het affiche.
Ik las het vanaf het bankje en de naam Tanja hield mijn aandacht maar vast. Ik proefde de naam en prevelde hem met regelmaat, als was het op die manier mogelijk om die beter te voelen. Ik keek op de oude stationsklok die hoogst waarschijnlijk niet de juiste tijd aangaf, maar liep toch naar het gele bordje met de aankomsttijden. Enkel en alleen om maar te kunnen lopen, want de naam Tanja maakte me onrustig... Alsof die me riep. Van het bordje weer naar het affiche, waar ik met de handen in de jaszakken en de benen stijf tegen elkaar in de luwte van het station iets van de wind probeerde te missen, die zo nu en dan fris langs mijn nylons streek.
Mijn rechterhand omklemde een strippenkaart, die al voor gevouwen op vier zone-strippen klaar voor gebruik was om af te stempelen in de kleine gele stempelzuilen, die toentertijd op elk perron te vinden waren. Ik wachtte altijd met stempelen tot de trein er ook daadwerkelijk was om zoveel mogelijk tijdwinst te halen. Je had namelijk per zones trip een kwartier de tijd om gratis door of terug te reizen. De vier zones van Kropswolde naar de stad gaf dus recht op één uur. Bij lange niet genoeg om er naar toe te reizen, een sm sessie af te werken en ook nog weer in de trein op weg naar "huis" te kunnen reizen. Het was dan ook meer een gewoonte geworden en baatte het niet? Het zou me ook zeker niet schaden. Daarbij, ik was zeventien, studeerde, en het weinige geld wat ik doorgaans verdiende als Mrs zette ik om in kleding en sieraden. Dus ik moest op de centjes letten.
De dieseltrein kwam binnendenderen en na snel gestempeld te hebben zocht ik een plaatsje bij het raam tegenover het affiche en keek er naar. Ik zag vanuit mijn ooghoeken een ouder echtpaar dat al voor mij in de trein naar mij staren. Ik keek terug totdat ze hun blik afwenden en uit hun eigen raam keken Glimlachend draaide ik mijn hoofd en keek ik weer naar het affiche. Ik bleef er naar kijken tot ik het niet meer zien kon, toen de zogeheten *Hondenkop vertrok. Daar, op dat moment, is mijn naam een feit geworden.
Je zou kunnen zeggen Daar, op dat Gronings perronnetje, vertrok ik als Anniek en kwam als Tanja terug...
Want het kostte me enkele uren om de naam Anniek weg te gooien en de naam Tanja aan te nemen. Het voelde een beetje als verraad aan Anniek... Maar ik wist en voelde dat Tanja mijn naam was...
* Hondenkop: in de jaren '80 en '90 reed de NS nog met treinen die een soort ronde bolle neus aan de voorkant hadden. Ze gaven de trein een aanzien, als was het de snuit van een hond.
Passie voor voetbal
Minderjarig 01-06-2014